Mazot - kabina - górska atmosfera

Ten mały mazot, położony na słonecznym zboczu wzgórza, jest przykładem typowej alpejskiej architektury i konstrukcji. Zbudowany w 1792 roku w celu przechowywania upraw, około dwieście lat później został przekształcony w przytulny mały dom wakacyjny.

Mazoty, bardzo rozpowszechnione w całym masywie alpejskim, były pierwotnie małymi budynkami gospodarczymi zbudowanymi w pobliżu domków mieszkalnych. Architektura tych małych budynków różni się w zależności od doliny. Położona w dolinie Bagnes w Szwajcarii, składa się z dwóch bardzo wyraźnych części, nałożonych na siebie i oddzielonych pustką: w dolnej części z grubsza murowana konstrukcja z kamienia; w górnej części, na pionowych kawałkach drewna zwanych „słupkami”, drewniana attyka zbudowana na dwóch poziomach układaniem desek ułożonych pod kątem.

Podniesienie strychu na pinezkach miało na celu ochronę upraw przed inwazją myszy, a także pozwoliło zapewnić dobrą wentylację dzięki nawiewowi powietrza pod podłogą.

Ten mazot o powierzchni 26 m2 wznosi się więc do 6,40 m na wysokości piaskownic, do 8 m na wysokości kalenicy: prawdziwa mała wieżyczka. Ze względu na napis na pochyłym terenie, każda z jej dwóch części ma jednokondygnacyjne wejście. Dolna część murowana otwiera się na elewację południową, górna na poddasze od strony północnej.

Ten typ budowli poddawany renowacji w celu przekształcenia go w rezydencję jest obecnie bardzo poszukiwany w masywie alpejskim. Jednak prace nie mogą zostać stworzone bez poszanowania tradycyjnej konstrukcji, proporcji wypełnienia do pustego miejsca oraz materiałów historycznych. Zapewniają to liczne przepisy zakazujące np. Zmiany wysokości kalenicy. Ale nic nie stoi na przeszkodzie, aby zapewnić im komfort i współczesną dekorację. Wyzwanie, któremu udało się tu sprostać szwajcarskiej firmie architektonicznej Alp'Architecture, łącząc nowoczesne wnętrze z rustykalną fasadą.

Całkowita rekonstrukcja

Witryna rozpoczęła się od przeglądu geodezyjnego: wszystkie deski zostały ponumerowane, a następnie zdemontowane i zmagazynowane. Baza została rozebrana, aby zamiast niej założyć fundamenty w postaci tratwy. Dolna część murowana została następnie odbudowana z wylewanego betonu, ubrana w nową kamienną okładzinę. Ściany poddasza zostały ponownie zmontowane w prefabrykowanej drewnianej ramie w warsztacie. Zbudowany z gęsto rozmieszczonych słupów usztywnionych płytami OSB, wyłożonych od zewnątrz uszczelnieniem wiatroodpornym, szkielet ten został pokryty starymi deskami o grubości 6 cm na 12 cm. Według ankiety przeprowadzonej przez inspektora, były one identyczne.

Ostatecznie zachowano lukę między dwoma tomami w postaci szklanej wstęgi. Jednym z głównych wyzwań tej renowacji było zapewnienie mazotowi skutecznej izolacji, ale o małej grubości, aby nie naruszać powierzchni mieszkalnych metrów kwadratowych. W ten sposób ocieplono ją od wewnątrz 16 cm wełny szklanej (seria „Isoconfort”, Isover), ułożonej w dwóch warstwach, przy betonowych ścianach parteru oraz w drewniana rama górnych kondygnacji. Całość ubrano wówczas w stare drewno.

Izolacja dachu była przedmiotem specjalnych badań w celu zachowania widoczności krokwi nowej ościeżnicy jodłowej na poddaszu, bez podkreślania grubości okapu. Ta refleksja doprowadziła do zainstalowania boazerii między krokwiami, w połowie ich długości. Z tyłu zainstalowano 16 cm wełny szklanej, uszczelnienie paroizolacyjne, a następnie listwę zabezpieczającą nowy dach z kamienia łupkowego. Ta dobrze izolowana obudowa jest ogrzewana przez ogrzewanie podłogowe na parterze, dostarczane przez pompę ciepła oraz przez piec na pellety na dwóch wyższych piętrach.

Drugim ważnym celem tej renowacji było doprowadzenie światła i umożliwienie jego cyrkulacji w budynku, który pierwotnie był bardzo ciemny, bez zmiany wyglądu zewnętrznego budynku; oferują obramowane widoki na zewnątrz, bez geometrii elewacji.

Indywidualne otwory

Mając to na uwadze, dwoje drzwi wychodzących na południową elewację zamieniono na okna francuskie. Wywiercono nowe otwory, w większości małe i nigdy nie tej samej wielkości, aby uniknąć efektu symetrii. Ich umieszczenie w ramach z desek było przedmiotem szczególnej uwagi. Największa zatoka, otwarta od strony północnej od strony ulicy, została osłonięta, aby z zewnątrz wyglądać bardziej dyskretnie i zapewnić większą prywatność wewnątrz. Wreszcie zachowana w formie przeszklonej opaski stara pustka między częścią murowaną a poddaszem, stanowi znaczący dopływ światła do parteru. Wszystkie te nowe ramy okienne są wykonane z aluminium i wyposażone w potrójne szyby, aby jeszcze bardziej poprawić właściwości termiczne mazota.

Projektowanie wnętrz

Docieplenie od wewnątrz zmniejszyło powierzchnię każdego z trzech kondygnacji małego domu z 26 do 22 m2. W murze znajduje się sypialnia z łazienką oraz pomieszczenie techniczne. Na pierwszym piętrze starego strychu króluje kuchnia, z jadalnią i częścią wypoczynkową. Powyżej znajduje się druga sypialnia z łazienką i częścią wypoczynkową. W tych małych przestrzeniach nic nie jest znormalizowane, wszystko zostało skrojone na miarę.

Szanuj historię tego miejsca

„Aby zapewnić wygodę i objętość temu„ małemu gniazdku ”, staraliśmy się zdekompilować przestrzenie, oferując im jednocześnie otwory, które tworzą ramy perspektyw na zewnątrz. Postawiliśmy na poszanowanie historii tego miejsca i jego tradycyjnej konstrukcji, aby nadać całości cenne poczucie autentyczności. Zestawienie drewna i metalu, a także zastosowanie odwróconych materiałów, takich jak siatka ochronna, koce wojskowe lub wewnętrzne okiennice, nadają temu naturalnemu środowisku współczesnego charakteru. Mazot stał się tym samym idealnym miejscem ucieczki na kilka dni w ponadczasowej wiosce z rodziną lub przyjaciółmi. "